Jolanda( fictieve naam) is al een tijd erg depressief. Ze voelt zich lusteloos en vraagt zich af wat het leven voor zin heeft. Haar twee zoontjes zijn de reden dat ze uit bed komt. Onder de mensen doet ze zich vrolijker voor dan ze is. Aan het einde van de dag is ze doodop en vraagt zich af hoe lang ze dit nog volhoud. Haar man begrijpt niet wat ze heeft. Ze hebben het toch goed?
Ze hoeft in principe niet te werken en kan dus haar passies volgen maar op een of andere manier lukt het haar niet. Wanneer ze ergens aan begint kan ze het niet opbrengen om door te gaan. Alsof ze door een bak met modder loopt.
Ze is een dappere vrouw. Hier was ze dan toch om aan de slag te gaan met de schaduw die haar na de geboorte van hun eerste kindje, achtervolgde. Een vrouw die al heel sterk moest zijn en veel te lang haar gevoelens moest verbergen. De mensen gaven haar een schouderklopje en zeiden dat het allemaal wel goed kwam. Zo goedbedoeld, maar die boodschap kerfden de woorden ‘eenzaamheid’ nog dieper in haar ziel.
Jolanda ontdekte tijdens de sessies, dat ze nooit heeft kunnen rouwen toen haar broertje als baby’tje stierf, zij was tien jaar oud. En toen ze zelf moeder werd, kwam dat verdriet naar boven. Nu begrijpt ze waarom ze niet blij was toen zij voor het eerst moeder werd. Het was een oude pijn die verwerkt moest worden.
Jolanda is tegenwoordig een vrouw die excelleert. Ze volgt energiek haar passie en is nu echt gelukkig. De masker kan af. Niet langer opgewekt DOEN maar opgewekt ZIJN. Ze valt in de avond niet meer inslaap voor de tv. Ze staat op zonder een somber gevoel. Niet meer overspoelt door verdriet maar met vreugde.
Jij, die lijdt en niet wil toegeven omdat je niet zwak wilt overkomen. Je bent te lang sterk geweest. Maak je los van je verleden. Je hoeft het niet alleen te doen.
Liefs, Sheila